"Bir gül takıp da sevdalı her gece saçlarına/ çıktı mı deprem sanırdın ‘kara kız’ kantosuna/ titreşir kadehler camlar kırılır alkışlardan/ muammer bey’in gözdesi karantina’lı despina"... Hemen dilimizin ucunda durur aslında Attilâ İlhan mırıldanan bir şarkı olur, dökülüverir sokaklara. Ya da belleğimizin bir yerlerinde uslu uslu öylece oturmaktadır "beni de kırdılar içimden kırdılar/ karanlık camlardan sular akıyordu/şimşekli bir boşlukta saat vurdu/ beni de kırdılar belki yalnızdılar/ belki onların da çocukluğu yoktu/ bütün şarkılara kapalıydılar/ bir genç kız değmemişti saçlarına". Her yeni aşk, her yeni hüzün, her yeni bahar, her yeni heyecanda canlanır içimizdeki atilla İlhan o bizim şair tarafımızdır...